Spreken over het onuitspreekbare?

Kunnen we spreken over het onuitspreekbare? Nee. Op heel diepe vragen moeten we het antwoord schuldig blijven. Er bestaat wel een zeker alternatief, maar dit vraagt heel wat inzicht.

De centrale vraag hier is: is het mogelijk om iets te zeggen, te communiceren, over iets waar niets over te zeggen is? Kan dit? Rationeel kan het zeker niet. Dit is van veel te lage orde. Misschien kan het via hogere orde. Wat komt hiervoor in aanmerking? Kunst. Gnosis *. Intuïtie. Wellicht zijn er nog.

Wat is "van hogere orde"? Er is een sprong en wel deze: de lagere orde steunt op de inhoud van ons individuele geheugen, dit via ons verstand. Dit is iets wat zich binnen in ons lichaam afspeelt.
De hogere orde is totaal anders. Hogere orde speelt zich niet af binnen ons lichaam - onze hersenen, ons denken, of waar dan ook. Naar ik vermoed zelfs niet binnen onze (hogere) ziel *. Waar dan wel? Waar, op een bepaalde plaats, is niet van toepassing. Wie, wat, waar, wanneer, vergeet gans het rijtje. Hogere orde is niet gebonden aan tijd en ruimte. "De vierde dimensie" is nog gebonden aan ruimte-tijd (of tijd-ruimte zo je wil) daarboven - hogere dimensies - zijn dat niet meer. Je kunt dus echt wel over een sprong spreken tussen de lagere orde, of orden (vergelijkbaar met de dimensies één tot en met drie) en de hogere orden. Vanaf dimensie 4 is het rationeel niet meer te vatten, denk hierbij aan kwantummechanica. (1).

Als het niet meer rationeel te vatten is, wat dan? De meeste mensen haken hier af. Ten onrechte, want je bent je menszijn aan het negeren. Een probleem? Toch wel, straks steken de robotten je voorbij. (2)

Kunnen we iets van hogere orde dan niet vatten? Vatten? Arm ego, je wilt het vatten, vastgrijpen. Ego, je bent niet alleen arm - arm van geest - je bent nog dwaas ook. Ego, William Blake, noemt je "stomkop", ik hou het meestal bij "slim en dwaas *".
Vatten, ego, slimheid, vergeet gans het rijtje. Dan zullen we uit een ander vaatje moeten tappen? Vergeet dat vaatje ook maar.

Het gaat wel degelijk om een sprong. Ondanks ik spaarzaam ben op dit woord zie ik hier toch gelijkenissen met een kwantumsprong. De essentie van een kwantumsprong is dat het op de ene plaats verdwijnt en op de andere verschijnt zonder ooit tussen beide plaatsen in geweest te zijn, en dit vaak nog in een gans andere vorm. Ja het is totaal niet te begrijpen. Ego, denken, rationaliteit, dit gaat jullie petje te boven.
Conclusie: via het rijtje ego, denken, verstand, rationaliteit komen we er niet. Via het meer vrouwelijke rijtje van emotionaliteit komen we er ook niet. Dus noch via de mannelijke, noch via de vrouwelijke lijn? Inderdaad. De scheiding tussen het vrouwelijke en het mannelijke is dualiteit. Ook daar moeten we aan voorbij. Dan wordt het wel heel moeilijk! Nee stomkop (ego), het is helemaal niet moeilijk, maar jij bent er te dwaas voor. Trouwens stomkop, waarom kom je tussen (met de opmerking "dan wordt het wel heel moeilijk!"), ik had jouw mening toch niet gevraagd?

Een roos. Een mooie bloem! Hiermee is de kwantumsprong reeds gemaakt. Zo eenvoudig is het. Je kunt van uit het denken een bloem niet mooi vinden, dit kan gewoon niet. En waarom niet? Omdat schoonheid van een hogere orde is dan het denken aan kan. Een bloem mooi vinden. Zo eenvoudig! dat kan toch iedereen! Die kwantumsprong is dus helemaal niet onoverkomelijk. Vaak is het de eenvoud zelve. Waar is dan het probleem? Bij die stomkop. Onze stomkop kan niet overweg met eenvoud. Hierover verder meer.
Die stomkop merk op dat je die roos mooi vindt en hij wil die meteen hebben. Ja stomkop, zou je er niet beter met je poten afblijven? Je bent te lomp voor schoonheid. Niet akkoord stomkop? Probeer maar eens uit te leggen waarom een roos mooi is. Stomkop, je bent in staat om het aantal bloemblaadjes te tellen en een ganse biologische beschrijving te geven, maar een roos mooi vinden dat kan je niet. Die kwantumsprong heb jij niet gemaakt en kan je ook niet maken.

Een roos mooi vinden, wat is er eenvoudiger dan dat?
Het probleem is weldegelijk dat die stomkop - ons ego, gekoppeld aan ons denken - er voortdurend tussen komt. Een bloem bewonderen? "Plukken, bezitten!" komt onze stomkop tussen. Wat we helemaal niet door hebben is dat we meteen vallen van hogere orde naar lagere. Dit zou ik dan een "kwantumval" (3) noemen. Eigenlijk is "kwantumval" een vorm van dood gaan. Dat is het weldegelijk. In de hogere orden bestaat er geen dood.

... Hij die de betekenis van deze woorden zal vinden zal de dood niet smaken. Het evangelie van Thomas * , logion 1

Ja stomkop, jij bent dan wel niet de dood zelve, maar je bent er wel de creator van.

Het is een spel van vallen en opstaan, zeg maar vallen en verrijzen. Een bloem mooi vinden. Zo eenvoudig! ... en ze willen plukken. Zo menselijk.
Let op stap 1 "bewonderen" en meteen stap 2 "willen bezitten". Ja, zowel een kwantumsprong als een "kwantumval" is zo eenvoudig. Het probleem? Er is wel degelijk een probleem, namelijk dat ons denken totaal niet, ik herhaal totaal niet, overweg kan met eenvoud. Ja stomkop, dat is zo! Ons denken kent alleen dualiteit, denken in tegenstellingen (zwart tegenover wit of schakeringen: lichtgrijs tegenover donkergrijs, en ga zo maar door, eindeloos). Het kernwoord van denken is tegenover. Liefde bijvoorbeeld - wat van hogere orde is - kent geen tegenover.
In de hogere orden bestaat er wel onderscheidingsvermogen, maar het is geen tegenover (dualiteit) maar complementariteit (het samengaan van yin en yang (4)).

Vermoedelijk ongeveer twintig jaar geleden zag ik een uitzending waar twee vooraanstaande wetenschappers aan bod kwamen, de wetenschapsfilosoof David Bohm en bioloog Rupert Sheldrake. David Bohm zei: onze hersenen zijn niet zoals een videoband. Op een videoband - tegenwoordig een dvd, blue ray ... - staat de informatie op het medium. Nee zegt David Bohm, zo is het niet. Onze hersenen lijken veel meer op een tv. In de tv zit geen informatie. Bekijk je bijvoorbeeld een film, dan zit die film niet in de tv. Wat zit er wel in de tv? Een ontvanger, en verder wordt het signaal verwerkt en weergegeven (beeld en geluid).
Hier heb ik lang over nagedacht. Persoonlijk zie ik het als volgt: er is het persoonlijke. Dit bevindt zich binnen het eigen brein en het eigen geheugen. Dit is te vergelijken met informatie die op een medium (videoband, dvd, blue ray, ...) staat. Deze informatie staat in ons geheugen. Dit houdt ook verband met het ego. Via ons verstand kunnen we lagere orde aan. We kunnen bijvoorbeeld onderzoeken hoeveel bloemblaadjes een roos heeft, en nog veel meer. Maar de schoonheid zien, en dan ook bewonderen en ervan genieten, dat kan - voor zover ik het zie toch - niet via ons brein.
Hiervoor is een kwantumsprong nodig. Wat is die kwantumsprong? Het is niet meer met ons brein werken, maar afstemmen op hogere collectieve domeinen. Hoe gaat dat in zijn werk? Hoe gaat genieten van de schoonheid van een bloem in zijn werk? Geen vragen stellen, gewoon doen. Trouwens, wanneer we ons de vraag stellen "hoe gaat dit in zijn werk?", dan is de kans groot dat we de oplossing zoeken in ons eigen brein. In vergelijking met de collectieve domeinen is ons eigen denken - dat inderdaad in staat is om een robot te maken - een niemendalletje. Het Akashaveld - waar de wetenschappers Ervin Laszlo het over heeft - bevat alle informatie die er ooit geweest is. Wanneer we in staat zijn om slechts op een minifractie hiervan af te stemmen, dan nog is dit een bevrijding. Nog een voordeel: we hoeven er niets voor te doen. Genieten van een bloem gaat vanzelf. Om de bloemblaadjes ervan te tellen moeten we "onze hersenen pijnigen", we moeten ons inspannen. Om af te stemmen op hogere orde hoeven we niets te doen, integendeel, hiervoor is een ontspannen houding nodig.

Even een heel diepe vraag stellen, een vraag die de mens zich reeds duizenden jaren stelt, de vraag: wie ben ik? Het gaat er hier niet om een afdoend antwoord te vinden, het gaat hier om het onderscheid scherp te stellen tussen het antwoord te zoeken in ons eigen brein, tegenover afstemmen op een antwoord vanuit hogere domeinen.
Wat heeft ons eigen brein te vertellen over "wie ben ik?". Eigenlijk wil ik het hier niet meer over hebben, zo eng, een ware gevangenis! Ik ga het toch doen. Tot welke conclusie komt ons denken? Tot iets in de zin van: ik ben een nietig wezentje, één van de zeven miljard mensen die op onze planeet Aarde rondlopen. Bovendien is onze planeet Aarde een nietig hemellichaampje te midden van de miljarden sterrenstelsels, planeten en andere objecten. Je zou het voor minder niet meer zien zitten.
De kijk via afstemmen op is veel minder bekrompen. De centrale kwestie is in hoeverre we in staat zijn om af te stemmen. Wie een zeer brede afstemming heeft weet dat hij of zij verbonden is met de ganse kosmos, en zelfs nog verder of beter gezegd dieper. In het evangelie van Thomas (logion 77) staat

 Jezus heeft gezegd: 
...
 Ik ben het Al. 
 Het Al is uit mij gekomen en het Al is tot mij geraakt. 
 ...

De spirituele leraar Nisargadatta Maharaj zegt (meerdere keren): "ik ben nooit geboren", alsook "**".
Persoonlijk voel ik mij verbonden met alles wat is, zij het veel minder sterk dan mijn grote voorbeelden waaronder Erik van Ruysbeek (5) en Nisargadatta Maharaj.